Τα Χριστούγεννα

της Μαρίας Αλημίση


Ήρθαν Χριστούγεννα και έχουμε χαρά

η ώρα πήγε κιόλας δώδεκα παρά

Απόψε μοιάζεις μ’ ένα τόσο δα παιδί

με φρέσκο ρόδι σ’ ένα γιορτινό κλαδί

 

Γεμίζω δίπλα το ποτήρι με νερό

Πόσες φορές άραγε μου έμαθες το “ρ”;

Δυο-τρία χάπια καταπίνεις σιωπηλά

Σήμερα σου 'βαλα τα ρούχα τα καλά

 

Μπαμπά, Χριστούγεννα θα ‘πει ευχαριστώ

που ήσουν δίπλα μου ξαστέρωμα ζεστό 

Μπαμπάκι άσπρο τα μαλλιά σου σαν το χιόνι

μπαμπάκι πάνω σου η αγάπη να το στρώνει

 

Το ξέρω πας για να μου πάρεις το τρενάκι

να μου ανάψεις στα κρυφά πάλι το τζάκι

Ποτέ δεν έμαθα τις φλόγες να δαμάζω

Μπαμπά μεγάλωσα κι ακόμα σε φωνάζω

 

Δε με ακούς από την πρώτη πια του Μάρτη

Χαζεύεις πάντα τον παλιό εκείνο χάρτη

Πού θες να πάμε τα Χριστούγεννα μπαμπά;

Μην φεύγεις μόνος σου για τόσο μακριά


Η Μαρία Αλημίση είναι στιχουργός


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

  Τα Χριστούγεννα της Λίνε Βίσερ   της Πέμης Γκανά Αγαπητή μου Ρόζελιν, πες απλά πως σήμερα είναι μια συνηθισμένη ήμερα, ή μάλλον, καλύτερα, μια Κυριακή. Το ρόστ μπιφ έτοιμο από ώρα, και ο πουρές γλυκοπατάτας σχεδόν έτοιμος,  αγαπητέ Μπεν θα ήθελα ένα ποτήρι λευκό κρασί! (αχ Λίνε, πότε επιτέλους θα μάθεις πως το ροστ μπιφ για να αναδειχθεί χρειάζεται κόκκινο κρασί) κοίταξε αγαπητέ μου, κρέμασα γκι σε όλες τις πόρτες ίσως συναντηθούμε και με φιλήσεις, αλήθεια πόσα χρόνια έχεις να με φιλήσεις; (Λίνε πότε επιτέλους θα καταλάβεις πως έπαψα εδώ και χρόνια να σε αγαπώ;). Τα παιδιά δεν δίνουν καμία σημασία, έχουν ακουστικά στα αυτιά τους και κρατούν τάμπλετ, ίσως μιλούν με τους φίλους τους ίσως και όχι, δεν καταλαβαίνω, ο Μπεν δυναμώνει το its a wonderfull life και γελά δυνατά. Έπειτα μιλά χαμηλόφωνα στο κινητό ρίχνοντας κλεφτές ματιές στα παιδιά, όχι, εμένα δεν με κοιτάζει, κι αν τυχαία πέσει η ματιά του πάνω μου ίσως σχολιάσει τα κιλά που έχω πάρει (Λίνε έχεις πάρει βάρος στην περιφέρεια).
Διαβάστε περισσότερα
Ένας σάκος γεμάτος με χαμόγελα  του Γιώργου Δάμτσιου Κόντευε μεσάνυχτα, αλλά ο Μορφέας δεν έλεγε να τραβήξει την οχτάχρονη Ελένη στη μεθυστική αγκαλιά του. Το κοριτσάκι στριφογυρνούσε συνεχώςστο κρεβάτι του, προσπαθώντας να βολευτεί. Μάταια. Δεν ήταν το κορμί της αυτό που δεν γαλήνευε, αλλά το μυαλό της. Στο τέλος δεν άντεξε, χτύπησε τον τοίχο δίπλα από το κρεβάτι με τους κόμπους των δακτύλων της. Πρώτα δύο φορές, μετά τρεις και στο τέλος δύο ακόμα. Ήταν το μυστικό συνθηματικό που είχε δημιουργήσει με τη μητέρα της από τότε που άρχισε να κοιμάται στο παιδικό δωμάτιο. Εκείνη εμφανίστηκε σχεδόν στη στιγμή. Φορούσε το νυχτικό της και τα μαλλιά της ήταν ανακατεμένα. Τα μάτια της όμως ήταν ολοζώντανα. Ήταν φανερό ότι έδινε τη δική της ανεπιτυχή μάχη στο κρεβάτι. «Τι έγινε, κορίτσι μου; Γιατί δεν κοιμάσαι ακόμα;» ρώτησε. «Σκέφτομαι τον Άγιο Βασίλη, μαμά. Φοβάμαι ότι φέτος δεν θα έρθει». Η γυναίκα ένιωσε το στομάχι της να σφίγγεται. Το φοβόταν και η ίδια εδώ και μήνες. «Γιατί το λες αυτό;» ρώ
Διαβάστε περισσότερα

Αγια Νύχτα του Φοίβου Οικονομίδη

Αγια Νύχτα  του Φοίβου Οικονομίδη           Ξεκίνησε, όπως φαντάζεστε, από τα ψυγεία. Μεσάνυχτα ανήμερα Χριστουγέννων, οι Αθηναίοι μπαίνοντας στις κουζίνες τους, παρατήρησαν κάτι περίεργο: ησυχία. Τα ψυγεία είχαν σταματήσει να βουίζουν. Λίγο αργότερα, αγγίζοντας το χερούλι του ψυγείου και τραβώντας το χέρι τους απότομα απ’ το κρύο, συνειδητοποίησαν πως τα ψυγεία σιγά-σιγά έπιαναν πάγο και πως οι ανεμιστήρες τους είχαν παγώσει κι αυτοί. Εξ ου και η αλλόκοτη σιωπή. Ο πάγος απλώθηκε σε ολόκληρη την επιφάνεια του ψυγείου και, μέχρι τη στιγμή εκείνη, οι οικογένειες το αντιμετώπισαν ψύχραιμα. Από διαμέρισμα σε διαμέρισμα, είχαν στηθεί μπροστά στα ψυγεία παππούδες, ζευγάρια, γονείς, κατοικίδια και παρατηρούσαν με περιέργεια. Όταν όμως είδαν τον πάγο να φεύγει απ’ το ψυγείο και να απλώνεται στον πάγκο ή τα ντουλάπια, όταν ξεκίνησε να χιονίζει απ’ το ταβάνι της κουζίνας, τότε όλοι τους ξεκίνησαν να πανικοβάλλονται.   Εκείνα τα Χριστούγεννα, τα σπίτια πάγωσαν. Τίποτα άλλο αξιοσημείωτο πέραν αυτο
Διαβάστε περισσότερα