Τα Χριστούγεννα της Λίνε Βίσερ  

της Πέμης Γκανά

Αγαπητή μου Ρόζελιν,

πες απλά πως σήμερα είναι μια συνηθισμένη ήμερα, ή μάλλον, καλύτερα, μια Κυριακή.

Το ρόστ μπιφ έτοιμο από ώρα, και ο πουρές γλυκοπατάτας σχεδόν έτοιμος, αγαπητέ Μπεν θα ήθελα ένα ποτήρι λευκό κρασί! (αχ Λίνε, πότε επιτέλους θα μάθεις πως το ροστ μπιφ για να αναδειχθεί χρειάζεται κόκκινο κρασί) κοίταξε αγαπητέ μου, κρέμασα γκι σε όλες τις πόρτες ίσως συναντηθούμε και με φιλήσεις, αλήθεια πόσα χρόνια έχεις να με φιλήσεις; (Λίνε πότε επιτέλους θα καταλάβεις πως έπαψα εδώ και χρόνια να σε αγαπώ;).

Τα παιδιά δεν δίνουν καμία σημασία, έχουν ακουστικά στα αυτιά τους και κρατούν τάμπλετ, ίσως μιλούν με τους φίλους τους ίσως και όχι, δεν καταλαβαίνω, ο Μπεν δυναμώνει το its a wonderfull life και γελά δυνατά.

Έπειτα μιλά χαμηλόφωνα στο κινητό ρίχνοντας κλεφτές ματιές στα παιδιά, όχι, εμένα δεν με κοιτάζει, κι αν τυχαία πέσει η ματιά του πάνω μου ίσως σχολιάσει τα κιλά που έχω πάρει (Λίνε έχεις πάρει βάρος στην περιφέρεια). Κοίταξε Μπεν, στόλισα το χριστουγεννιάτικο δέντρο (πολύχρωμα λαμπιόνια; αλήθεια Λίνε, πιστεύεις πως υπάρχει έστω και ένα σπίτι που έχει ακόμα πολύχρωμα λαμπιόνια;) μου πήρε ώρες να το στολίσω (είμαι βέβαιος! η ανικανότητα σου βλέπεις! συχνά αναρωτιέμαι τι θα γινόσουν εάν δεν σε είχα παντρευτεί) μα πραγματικά προσπάθησα να κάνω, φέτος, το δέντρο να μοιάζει διαφορετικό (όχι, ένα παλιό ψεύτικο έλατο είναι, πέταμα θέλει, βαρέθηκα να βλέπω παλιά πράγματα Λίνε).

Αγαπητή μου Ρόζελιν θυμάσαι το Μπέρχεν; πόσο όμορφα στολισμένο ήταν πάντα, και τι κρύο! σχεδόν πάγωνε η λίμνη,

θυμάσαι τα τραγούδια μας; τα κάλαντα; vrolijk kerstfeest Λίνε, vrolijk kerstfeest φράου Χαας, τι όμορφο κασκόλ φοράς Λίνε, ευχαριστώ είναι το δώρο της γιαγιάς, να προσέχεις καρδιά μου νυχτώνει τόσο νωρίς.

Έπειτα το μεσημεριανό. Όλα έτοιμα από νωρίς, καλοχτενισμένη η μητέρα θαύμαζε τον πατέρα που φορούσε πάντα γραβάτα και μάλλινη ζακάρ καζάκα, στο δεξί του χέρι είχε πάντα ένα σημειωματάριο. Του άρεσε να κάνει περίπλοκους υπολογισμούς, προσθαφαιρέσεις και πολλαπλασιασμούς, μα είσαι σπουδαίος αναφωνούσε η μητέρα, κοίταξε αγαπητή μου πόσο γρήγορα έκανα και την διαίρεση, vrolijk kerstfeest έλεγα εγώ.

Ναι, βέβαια Λίνε, καλά Χριστούγεννα και σε εσένα, μου εύχονταν αφού με κοιτούσαν λες και τους ξάφνιαζε η παρουσία μου.

Κι έπειτα σιωπή. Μόνον το τρίξιμο της μαντεμένιας γερμανικής σόμπας, και τα ξύλα που καίγονταν γρήγορα.

Η μητέρα ξάπλωνε τότε στον καναπέ τραβώντας μια λεπτή φλις καρό κουβέρτα κι ο πατέρας, συνεπαρμένος από τις αριθμητικές του επιτυχίες έλυνε πλέον σταυρόλεξα.

Ρόζελιν, πες πως σήμερα είναι απλά μια Κυριακή, πες πως τα παιδιά και ο Μπεν ζουν ακόμα μαζί μου, κι όχι στην Δρέσδη με την καινούργια σύζυγο του. Πες, επίσης, πως το λευκό κρασί ταιριάζει με το ροστ μπιφ και το χριστουγεννιάτικο δέντρο μοιάζει καινούργιο. Προσποιήσου πως ζεις ευτυχισμένη, και δεν είσαι θαμμένη εδώ και τρεις μήνες σε κάποιο θλιβερό, βορινό κοιμητήριο, αν θες πες πως είμαστε ακόμα παιδιά και περιμένουμε τα δώρα του Sinterklaas σε κάποια προβλήτα.

Θα φάμε με τους δικούς μας κι έπειτα θα κάνουμε ένα περίπατο στο κανάλι Herengracht, θα περιμένουμε να νυχτώσει (πράγματι νυχτώνει νωρίς) και θα το δούμε να φωτίζεται με πολύχρωμα λαμπιόνια, θα πιούμε ζεστό κρασί για να ζεσταθούμε και θα ευχηθούμε καλά Χριστούγεννα στον κόσμο, έπειτα θα σου δώσω το δώρο που αγόρασα από το αγαπημένο μας κατάστημα της οδού Prescot, ένα πράσινο μακρύ κασκόλ σαν αυτά που μας χάριζε η γιαγιά.  

Μόνο υποσχέσου πως δεν θα με αφήσεις μόνη σήμερα, πες απλά πως η αγαπημένη σου παιδική φίλη, Λίνε Βίσερ, σε έχει ανάγκη.

Γιατί, γαμώτο, όσο κι δεν θέλω να το παραδεχτώ, σήμερα, είναι Χριστούγεννα.

Το τελευταίο βιβλίο της Πέμης Γκανά «Καπράγια» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.