Οι χριστουγεννιάτικες μπάμπες της εκδίκησης του Γιάννη Καλαβριανού

Ένα παιδί, ο σκύλος του, και τα αιώνια Χριστούγεννα 

του Κυριάκου Αθανασιάδη

Είχαμε τα πάντα: φαγητό, νερό, ζέστη και ταινίες. Χριστουγεννιάτικες ταινίες, που ταίριαζαν με τον καιρό έξω. Όλα τα έργα που έβλεπαν παλιά, πριν τα Χιόνια. Το «Μόνος στο σπίτι» με εκείνο τον μικρούλη, και το «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» με τις εκρήξεις και τους κακούς στον ουρανοξύστη, και το «Αγάπη είναι…» που είναι για κάπως πιο μεγάλους αλλά είναι πολύ καλό, και τον «Χριστουγεννιάτικο εφιάλτη», όλο φτιαγμένο με κούκλες, λίγο τρομακτικό, και τα «Χριστούγεννα του Τσάρλι Μπράουν» που είναι με κινούμενα σχέδια και παίζει και ένα σκυλάκι, για πιο μικρά παιδιά, και το «Μια υπέροχη ζωή» με τον άγγελο, το πιο παλιό απ’ όλα, πραγματικά πολύ παλιό, και χωρίς καθόλου χρώματα. Αυτό είναι πάντως που ταιριάζει περισσότερο με το σήμερα και με το έξω, γιατί ούτε εκεί, έξω από το σπίτι,υπάρχουν χρώματα πια, όλα είναι γκρίζα. Δεν παύει να με παραξενεύει αυτό: πώς γίνεται και, με τόσο χιόνι, αντί να είναι όλα λευκά, είναι γκρίζα;… Δεν έχω απάντηση. Όμως μού αρέσει που είναι πάντα Χριστούγεννα πια. Τα Χριστούγεννα ήταν η καλύτερη εποχή της χρονιάς. Κάθε χρονιάς. Και τώρα, με όλο αυτό το χιόνι, και με το κρύο, έχουμε συνέχεια Χριστούγεννα. Ωραία.

Δεν βαριέμαι τις ταινίες, κι ας τις βλέπω συνέχεια. Εδώ και πολύ καιρό, ακριβώς για να μην τις βαρεθώ, κάνω ένα κόλπο: ενώ βλέπω την ταινία, σηκώνομαι όρθιος και παίζω τους ρόλους.Τη μια φορά είμαι ο πρωταγωνιστής, την άλλη είμαι ο συμπρωταγωνιστής, και την άλλη είμαι ένας από τους υπόλοιπους, ο καθένας τους με τη σειρά. Στέκομαι όπως στέκονται εκείνοι, κάνω ό,τι κάνουν και λέω ό,τι λένε. Ακόμη και αν κάποιος έχει δέκα λέξεις να πει όλες κι όλες, κι ακόμα κι αν βγαίνει μόνο προς το τέλος,ξέρω πότε ακριβώς τις λέει και περιμένω υπομονετικά όρθιος στη θέση μου μέχρι να τον δείξει η οθόνη της τηλεόρασης. Έχω μάθει όλους τους ρόλους και όλα τα λόγια, από όλες τις ταινίες, και από τις έξι. Γι’ αυτόκαι δεν βαριέμαι, όσες φορές κι αν τις δω. Γιατί κάθε φορά το κάνω και καλύτερα. Είμαι βέβαιος πως θα μπορούσα να παίξω όλους τους ρόλους, άντρες και γυναίκες, τον ένα μετά τον άλλο, και να μιλάω με τον εαυτό μου, και να αλλάζω και τις φωνές, αλλά δεν το κάνω ακόμη γιατί και έτσι όπως το κάνω τώρα περνάω μια χαρά τον καιρό μου. Ίσως όμως το κάνω κάποια στιγμή του χρόνου. Αλλά ίσως και όχι, δεν ξέρω. Όμως σίγουρα είναι καλό να περιμένεις και να έχεις υπομονή. Ιδίως αν είσαι κάποιος σαν κι εμένα. Κάποιος που σταμάτησε. Αυτό το ξέρω καλά.

Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν πολλές ταινίες ακόμη σ’ αυτό το παλιό μαγαζί, που έχει γίνει το σπίτι μου, εκατοντάδες, μπορεί και χιλιάδες, αλλά δεν τις βλέπω. Και δεν θα τις δωποτέ, όσο τουλάχιστον θα κρατάει ακόμη αυτός ο χριστουγεννιάτικος καιρός· ακόμη κι αν είναι να κρατήσει για πάντα. Άλλωστε, δεν υπάρχει λόγος να βιάζομαι. Επειδή έχω σταματήσει. Έτσι, αν και είναι πολλές ταινίες, και ξέρω πως οι περισσότερες θα μου αρέσουν γιατί γενικά μού αρέσει ο κινηματογράφος, περνάω καλά, δεν τις βλέπω. Γιατί δεν κάνει, γιατί δεν πρέπει να τις δω, και γιατί δεν είναι σωστό. Έτσι και ξεχαστώ, ή αν τυχόν τρελαθώ, ας πούμε, και βάλω στο βίντεο κάποια από τις άλλες, οποιαδήποτε, μπορεί να συμβεί κανένα μεγάλο κακό. Και πιθανότατα πράγματι θα συμβεί. Μπορεί ας πούμε να συντριβεί από το βάρος του χιονιού το σπίτι, όσο ψηλό και αν είναι, ή μπορεί να πάθω κάτι εγώ, οτιδήποτε, να μου σπάσει το πόδι ή να ανοίξει η κοιλιά μου ή να φουσκώσουν τα χείλια μου. Ή μπορεί να πάθει κάτιπαρόμοιο ο Σνούπι. Ή κάτι ακόμα χειρότερο. Και τον Σνούπι τον αγαπάω πολύ. Δεν θέλω να του συμβεί τίποτε κακό. Γι’ αυτό και θα τον προστατεύω πάντα, με όλες μου τις δυνάμεις.

Ο Σνούπι είναι ο σκύλος μου. Είναι καλό σκυλί. Το καλύτερο. Πήρα το όνομά του από την παιδική ταινία,τα «Χριστούγεννα του Τσάρλι Μπράουν», από εκείνο το σκυλάκι που παίζει. Εκεί βέβαια είναι ψεύτικος, μια ζωγραφιά που κινείται και κάνει πατινάζ και χορεύει και τραγουδάει, αλλά εδώ, στην πραγματική ζωή, είναι ζωντανός και αληθινός. Και δικός μου. Είναι ο σκύλος μου, και εγώ είμαι ο άνθρωπός του. Αγαπιόμαστε. Ζούμε ο ένας για τον άλλο. Κοιταζόμαστε στα μάτια και ανταλλάζουμε τις σκέψεις μας, χωρίς να χρειαστεί να πούμε τίποτα. Και βέβαια, αν το θέλουμε, μιλάμε. Και εκείνος, και εγώ. Ο καθένας μας όπως μπορεί και όπως θέλει. Εκείνος βγάζει κάτι ωραία γρυλίσματα, και μουγκρητά, και αναστεναγμούς, ή απλώς φυσάει τη μύτη του, μια έτσι και μια αλλιώς. Εγώ πάλι τού μιλάω κανονικά, ανθρώπινα. Και του χαϊδεύω τα αυτιά.

Μοιραζόμαστε τα πάντα, και φυσικά κυρίως το φαγητό. Έχουμε πολύ, οπότε δεν μετράμε με μεγάλη ακρίβεια. Το φαγητό μας δεν θα τελειώσει ποτέ, νομίζω. Όσο κι αν κρατήσει ο χειμώνας — αυτά τα ατέλειωτα Χριστούγεννα. Κάθε άνθρωπος μας κρατάει τουλάχιστον τρεις μήνες. Και έχουμε φάει πολλούς μέχρι τώρα. Ίσως πάνω από εκατό. Μπορεί και διακόσιους, δεν ξέρω. Ξεχνάω κάποια πράγματα, γιατί οι ημέρες μας μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Αλλά έτσι κι αλλιώς υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί. Όταν έπεσαν οι πολυκατοικίες με την πρώτη παγωνιά, έμειναν μέσα στα διαμερίσματα όλοι οι ένοικοι, γιατί κανείς δεν κυκλοφορούσε στους δρόμους από καιρό, και μόνο στη δικιά μας ήταν εξήντα ένα άτομα. Στις διπλανές, σε απόσταση μισής ώρας γύρω-γύρω, πρέπει να υπάρχουν κάπου χίλιοι ακόμα, μπορεί και δύο χιλιάδες. Ακόμη πιο πέρα, έχει άλλες δέκα, είκοσι, εκατό χιλιάδες παγωμένους. Και συνολικά μερικά εκατομμύρια σε όλη την πόλη. Όταν κάνω τους υπολογισμούς, βλέπω πως, ακόμη και αν δεν απομακρυνθούμε ποτέ για περισσότερο από εκατό μέτρα από το μαγαζί με τις ταινίες, δεν θα έχουμε πρόβλημα όσο καιρό και να κρατήσει ο χειμώνας ή το σταμάτημά μου. Ή το σταμάτημα του Σνούπι. Γιατί ούτε εκείνος μεγαλώνει. Έμεινε όσο ήταν όταν άρχισε το κακό. Ποιος ξέρει γιατί. Όχι ότι με νοιάζει να μάθω. Απλώς κάτι έγινε και εμείς οι δυο ξεπαγώσαμε. Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμάς κάπου πιο πέρα. Θα ξύπνησαν από την παγωνιά και μετά από κάποια χρόνια θα κατάλαβαν πως σταμάτησαν. Θα ζούνε σε σπίτια ή σε μαγαζιά. Θα κάνουν διάφορα πράγματα για να περνάει η ώρα τους. Και θα τρώνε κι εκείνοι από τους παγωμένους.

Ωστόσο εμείς οι δυο ξεχωρίζουμε. Είμαστε σε πλεονεκτική θέση. Έχουμε όλες αυτές τις ταινίες να βλέπουμε, που ταιριάζουν τόσο με την εποχή. Αυτά τα αιώνια Χριστούγεννα.

Ο Κυριάκος Αθανασιάδης μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Κλειδάριθμος το χριστουγεννιάτικο βιβλίο του για παιδιά από 3 ετών, «Ένας κόκκινος σκούφος για τον Ροδόλφο» (εικονογράφηση Ναταλία Καπατσούλια).