Αναζητώντας την κατάνυξη 

του Άγγελου Μανουσόπουλου

Ημέρα 1η

«Μην κάνεις καμιά ανοησία κι έρθεις προς τα ’δω. Άφησε ανοιχτά να αεριστεί και μετά βάλε το καλοριφέρ. Θα σου ψωνίσω από το σούπερ μάρκετ και θα σου φέρω ό,τι άλλο χρειάζεσαι, βιβλία, περιοδικά,τον υπολογιστή, το σκληρό δίσκο με τις ταινίες–τι άλλο θέλεις; Θα τα αφήσω στην πόρτα, μόλις ακούσεις το κουδούνι να περιμένεις να φύγω και –τι λες τώρα; Σε ποιο δωμάτιο να απομονωθείς; Λες κι έχουμε πολλά! Πάλι καλά που έχουμε κι αυτή τη γκαρσονιέρα. Κι όσο σκέφτομαι ότι κόντεψα να βριστώ με το νοικάρη που σηκώθηκε κι έφυγε απροειδοποίητα... Δεν το συζητώ, Δημήτρη, δεν είναι μια αιωνιότητα, δεκατέσσερις μέρες είναι. Δεν θα καταλάβεις πότε θα περάσουν. Παραμονή Πρωτοχρονιάς θα είμαστε πάλι μαζί. Εντάξει, θα χάσεις τα Χριστούγεννα φέτος, τι να κάνουμε; Θα μου λείψεις και πολύ περισσότερο στα κορίτσια, αλλάξέρεις πόσοι θα κάνουν Χριστούγεννα μόνοι στα νοσοκομεία και τις εντατικές; Μόνο παρακάλα να μην εμφανίσεις συμπτώματα κι έχουμε άλλες περιπέτειες…»

Της λέει ένα ξεψυχισμένο “γεια”, κλείνει το τηλέφωνο και κοιτάζει τα 24 τετραγωνικά, όπου θα κλείσει τη ζωή του τις επόμενες δύο βδομάδες. Σηκώνει τα στόρια˙δυνατό φως μπαίνει στο δωμάτιο. Τουλάχιστον είναι σχετικά φωτεινό –μέχρι το μεσημέρι βέβαια, έτσι κι αλλιώς τώρα νυχτώνει νωρίς. Η μικρή βεράντα “βλέπει” στον ακάλυπτο. Βγαίνει έξω, σηκώνει το κεφάλι και μετρά τους ορόφους των πολυκατοικιών που τον περιτριγυρίζουν μέχρι που νιώθει το σβέρκο να πιάνεται.

Μην απελπίζεσαι από τώρα, λέει στον εαυτό του, έχεις μέρες μπροστά σου.

Ημέρα 7η

«Σε παρακαλώ, σταμάτα τη γκρίνια. Εγώ φταίω που δεν σου άρεσαν τα βιβλία; Πάρε τηλέφωνο στο βιβλιοπωλείο να σου φέρουν άλλα. Ακόμη κι αυτό εγώ πια! Είσαι ξάπλα όλη τη μέρα και έχεις το θράσος να γκρινιάζεις; Αναρωτήθηκες τι τραβάω εγώ; Άδεια δεν μου δίνουν, ξεπατώνομαι στη δουλειά και ο νους μου συνέχεια στα κορίτσια που είναι μόνα τους. Τουλάχιστον όσο γινόταν η τηλε-εκπαίδευση ήταν απασχολημένες, έστω κι αν κοιτούσαν αφηρημένες το ταβάνι. Από προχθές που έχουν διακοπές με έχει φάει η έγνοια.Κάθονται ήσυχα ή ξεμαλλιάζονται; Είναι φρόνιμες ή θα κάψουν το σπίτι; Κάθε τρεις και λίγο να τηλεφωνώ δε γίνεται. Και μετά, έχωνα συμμαζέψω το χάος, να μαγειρέψω, να πλύνω, να σιδερώσω –αμ το άλλο! Θέλουν να φτιάξω μελομακάρονα. Δεν τους αρέσουν από το ζαχαροπλαστείο, θέλουν τα δικά μου. Δεν τρελάθηκα ακόμη. Θα φάνε τα αγορασμένα και θα πουν κι ευχαριστώ. Κι έχω κι εσένα να ζητάς να σου φέρνω φαΐ! Πότε ρε Δημήτρη; Μέχρι να έρθω, να βρω να παρκάρω, να γυρίσω, ξέρεις πόση ώρα θα μου τρώει; Βολέψου με ομελέτες, τόσα χρόνια σε παρακαλάω να σου μάθω να μαγειρεύεις, τι να σου κάνω τώρα; Πάρε απ’ έξω, ψόφα της πείνας, δεν με νοιάζει… Να μου έλεγαν εμένα, να πάω να αράξω μόνη μου δυο βδομάδες… Παράδεισος θα μου φαινόταν! Μη σε ξανακούσω να λες για φυλακή και αηδίες! Αν ήμουν σίγουρη ότι δεν θα αρρώσταινα, τώρα κιόλας θα πήγαινα να κολλήσω κάπου κι εγώ αυτόν τον κωλοϊό».

Δεκαπέντε χρόνια κλείνουν φέτος μαζί κι ακόμη δεν μπορεί να καταλάβει τι θα πει γι’ αυτόν ο εγκλεισμός. Ούτε μία μέρα δεν έμεινε στο σπίτι, ούτε καν σ’ εκείνη τη βαρυχειμωνιά που η θερμοκρασία έπεσε στους -20ο. Από νέο παιδί το μόνο που ήξερε για τη δουλειά που θα έκανε ήταν ότι θα ήταν μια δουλειά που θα του επέτρεπε να τριγυρνάει έξω, να μιλά με κόσμο, να κάνει γνωριμίες.

Φυλακή; Ούτε καν! Οι φυλακισμένοι έχουν έναν άνθρωπο να μιλήσουν, έχουν δικαίωμα προαυλισμού και πιθανότατα καλύτερη θέα πίσω από τα κάγκελα.

Ημέρα 15η

«“Πράξη βεβαίωσης παράβασης… Τριακόσια ευρώ!”Αν είναι δυνατόν!“…διότι κατελήφθη την 25/12/2020, ώρα 06.20,έξωθεν του Ιερού Ναού Αγίου Αθανασίου χωρίς την απαιτούμενη βεβαίωσημετακίνησης,κατά παράβαση της κοινής υπουργικής απόφασης υπ’ αριθ…” Έλα Χριστέ και Παναγία! Τι δουλειά είχες ξημέρωμαΧριστουγέννωνέξω απ’ τον Άγιο Αθανάσιο; Πού είχες πάει μέσα στα άγρια χαράματα; Μάλλον, από πού γυρνούσες; Να ήσουν με γκόμενα, δεν νομίζω. Θα την είχες εξαφανίσει την κλήση και δεν θα έκανες κουβέντα. Γλεντούσες σε κάποιο σπίτι με τους βλάκες τους φίλους σου; Σε έπεισαν ότι δεν τρέχει τίποτα να σπάσεις την καραντίνα, έτσι; Ούτε μία βδομάδα δεν κρατήθηκες μέσα! Μη μου λες μαλακίες, σε παρακαλώ πολύ, καλύτερα πες μου “σε θεωρώ βλάκα” παρά να μου λες ότι ήθελες να εκκλησιαστείς. Έχεις να πατήσεις στην εκκλησία από τα βαφτίσια της μικρής και τώρα σου ήρθε να πας εκκλησία; Ή μήπως… Αυτό είναι! Κλεισμένος όλη μέρα, σκεφτόσουν διάφορα, ανακάλυψες τώρα ξαφνικά το Θεό; Φοβήθηκες; Ναι, αυτό θα είναι. Ούτε μισό σύμπτωμα κι όμως έκλασες μέντες και θυμήθηκες να γίνεις καλός χριστιανός. Αμ δεν πάει έτσι Δημητράκη… Κι άντε σου ήρθε να πας στη χριστουγεννιάτικη λειτουργία το ξημέρωμα, δεν ήξερες ότι οι εκκλησίες είναι κλειστές; Άκουγες ψαλμωδίες από μέσα; Η λειτουργία γίνεται αλλά χωρίς πιστούς, ρε χαζέ. Δεν το ήξερες; Ε, τώρα το έμαθες! Σου στοίχισε βέβαια τρία κατοστάρικα.Μα καλά, δε σκέφτηκες να στείλεις ένα μήνυμα ότι πας για περπάτημα έστω στις 6 το πρωί; Κι όσο σκέφτομαι ότι τόσα είχαμε δώσει πέρυσι τέτοια μέρα στο χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν που είχαμε σκάσει απ’ το φαΐ και τη σαμπάνια και μας πόνεσαν τα πόδια απ’ το χορό. Και έλεγες “χαλάλι τα τρακόσια, έτσι αξίζει να περνά κανείς τις γιορτές”. Και τώρα μου λες ότι ήθελες να πας αξημέρωτα στην εκκλησία…»

Πώς της ζητά να τον καταλάβει όταν ούτε ο ίδιος μπόρεσε να καταλάβει τον εαυτό του; Κι όμως, εκείνη τη στιγμή του φάνηκε τόσο φυσιολογικό! Σχεδόν αυτονόητο. Άκουσε την καμπάνα μέσα στον ύπνο του,αρχικά νόμισε ότι έβλεπε όνειρο. Μετά κατάλαβε. Ξημέρωνε Χριστούγεννα. Από τα βάθη του χρόνου αναδύθηκε μια φωνή σβησμένη από καιρό:

«Σήκω Δημητράκη, χτύπησε η καμπάνα, γεννήθηκε ο Χριστούλης».

Πέταξε τα σκεπάσματα, έκανε μπάνιο, ξυρίστηκε και φόρεσε τα καλύτερα ρούχα που διέθετε εκείνη τη στιγμή. Κι όσο πλησίαζε στο ναό τόσο πίστευε ότι θα καταφέρει να ξανανιώσει εκείνο το περίεργο είδος συγκίνησης που ήταν χαμένο στα βάθη της παιδικής ηλικίας. Χαμένο ναι. Όχι όμως οριστικά.

Δεν πρόλαβε. Ένα περιπολικό σταμάτησε δίπλα του κι ένας νυσταγμένος αστυνομικός τον ρώτησε:

«Έχετε βεβαίωση μετακίνησης, κύριε;»

Ατυχία! Του χρόνου ίσως…

Το τελευταίο βιβλίο του Άγγελου Μανουσόπουλου «Στην πόλη των ξένων» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell.